Beste Lezer,
Mijn eerste ontmoeting met de pianopartituur Marsch Impromptu was geen muzikale.
Ik kwam niet om te luisteren. Ik kwam om te kijken. Voor mij lag geen partituur, maar een raadsel. Een wirwar, een kakafonie van toegevoegde runen, cijfers, losse woorden en tekens. Ze verdrongen zich op het papier.
Wat viel daaruit te begrijpen? Niets. Helemaal niets.
Tot patronen zich begonnen te tonen. Driehoeken. Geen gewone, maar sacrale. En in hun hoekpunten: runen, die meer waren dan letters. Dragers van een kennis, bezield met magische betekenis.
Toen begreep ik: dit is geen muziekstuk. Dit is een document, een tekst met verborgen lagen, een occult web van symbolen, een esoterische microkosmos.
Achter de schijnbare chaos moet een boodschap schuilen. Dit vraagt om interpretatie, deconstructie. Dit vereist een hermeneutische analyse.
Wie deze weg inslaat, moet andere werelden binnentreden. Vreemde talen leren. Durven.
Was ik daartoe bereid…?
Ja.
En dat heb ik geweten.
Bovenstaande brief en onderstaand geluidsdocument hebben alles te maken met de trilogie De Jacht op een Nazi Schat:
De Hamer van Thor
Het Mysterie van Mittenwald
Hitlers Erfgoed
