Postkaartje Tonihof/Hammer - 1959.
Uit de verzameling van een medewerker van Karl Hammer.
Klik op de foto voor een groter beeld.
Karl Hammer-Kaatee danst in De tranen van de wolf (2007), en Karl Hammer in Gezocht: Codebrekers (2012), heel licht over een aantal essentiële elementen heen. En de verzamelde media - EenVandaag op kop, gevolgd door De Volkskrant en Reyers Laat - dansen Indiana Brownie vrolijk fluitend achterna... tot het einde. Ze vergeten daarbij de meest elementaire journalistieke vragen te stellen en werken op die manier mee aan een door het team van Indiana Brownie en zijn uitgeverij Elmar zorgvuldig georkestreerd consumentenbedrog. Want niet alleen de nieuwsconsument misleiden ze door fictie voor te stellen als feiten, ook de boekenconsument wordt bedrogen. Hij verkeert immers in de waan zich een waargebeurd verhaal van een onderzoeksjournalist aan te schaffen. En vertrekt dan bijvoorbeeld verscheidene keren naar Mittenwald op expeditie, geleid door een compleet ongeloofwaardig faction verhaal, dat door de verzamelde media instituten een aura van geloofwaardigheid werd verleend.
Omdat beroepsjournalisten er niet meer toe komen fundamentele vragen te stellen in deze kwestie, zal ik de drie belangrijkste op een rijtje zetten:
1./ Hoe zit dat met de geloofwaardigheid van Indiana Brownie als 'onderzoeksjournalist'? Op zijn website www.bernauw.com heeft Patrick Bernauw de auteur van Satans Lied (Karl Hammer-Kaatee) reeds in 2009 ontmaskerd als een slechte want bijzonder ongeloofwaardige fictieschrijver die zijn 'onderzoek' uit de boeken van anderen overpent, zonder enige bronvermelding. En die, één en al spiritualiteit, zijn inkomsten aan goede doelen schenkt, die uit zijn eigen Stichting Frieda blijken te bestaan, waarvan het absoluut onduidelijk is welke activiteiten ze zoal beoefent. Een eenvoudige 'google' had bij de redacties van EenVandaag, De Volkskrant en Reyers Laat enige alarmbellen kunnen doen afgaan, maar aan fact checking doen deze journalisten blijkbaar niet.
2./ Hoe zit het met de geloofwaardigheid van informant Peter Schulz, aan wie Indiana Brownie zijn volledige verhaal ontleent over het goud van de Reichsbank en de diamanten van Hitler, bestemd om naoorlogse Werwolf-terreurcellen te financieren? Opnieuw was een eenvoudige 'google' voldoende geweest om de verzamelde redacties op 12-12-12, toen Karl Hammer-Kaatee al Karl Hammer geworden was, op het artikel uit Der Spiegel (1996) te doen stuiten. Hieruit blijkt dat Karl Hammer ook een bekende 'strijdnaam' uit de neonazi 'ondergrondse propaganda', en Peter Schulz ook de naam van een notoir neonazi is, die in verband gebracht wordt met naoorlogse Werwolf-toestanden. Maar fact checking is andermaal niet aan deze journalisten besteed.
In een mail aan De Morgen (zie Schat aan verzinsels) verklaart Indiana Brownie dat al die overeenkomsten 'dom toeval' zijn. Als dat zo is, dan hoeft 'zijn' Peter Schulz (die in dat geval géén notoire neonazi is) zich alleen maar bekend te maken, of dan hoeft Karl zelf alleen maar enige personalia te geven om al die 'insinuaties en verwijten' naar het rijk der fabelen te verwijzen. Maar dat doet hij niet. Wat moeten we daar dan uit besluiten?
Bovendien... Als dat zo is, en 'zijn' Peter Schulz is géén neonazi, ontmaskert Karl Hammer zichzelf een tweede keer als nepjournalist of leugenaar. Hij heeft immers in zijn boek geschreven, en herhaaldelijk verklaard, dat hij Peter Schulz uitgebreid gecheckt heeft. Mocht hij dat ook daadwerkelijk gedaan hebben, hij zou op de kwestieuze artikels gestoten zijn. En uit pure voorzorg zijn informant een schuilnaam meegegeven hebben, en zelf nooit van Karl Hammer-Kaatee (De tranen van de wolf, 2007) getransformeerd zijn in Karl Hammer (Gezocht: Codebrekers, 2012).
Overigens is Indiana al in flagrante delicto betrapt op leugens over het geknoei met zijn geboortejaar, en lijkt het waarheidsgehalte van zijn verklaring dat Peter Schulz door al die 'insinuaties en verwijten' niets meer met het dossier te maken wil hebben ook niet al te groot. In 2012 heeft Peter Schulz immers nog afgehaakt omdat hij de vergeefse speurtocht moe was. Dat verklaarde Brownie toen aan Bart Jungmann van De Volkskrant (12-12-12). De 'insinuaties en verwijten' - lees: het op een rijtje zetten van een aantal feiten die niet te rijmen zijn met de fictie van Indiana Brownie - zijn bovendien pas echt en voorgoed publiek gestart in januari 2015, op deze site, en werden geïnventariseerd in De Hamer van Thor en op 12-06-2015 door De Morgen aan een ietwat groter publiek meegedeeld.
Of waren er dan toch al eerder 'insinuaties en verwijten'? Uit goede bron hebben wij vernomen dat in 2013 het bewuste artikel uit Der Spiegel werd bezorgd aan de site
http://codebrekers.nl/codebrekers/uk_code_index.html
die door Indiana Brownie en zijn uitgeverij Elmar werd opgezet om de code te kraken. Klik even op de link en constateer met mij: de pagina bestaat niet meer. Maar de link bevindt zich wel nog steeds op de pagina van Elmar, gewijd aan Gezocht: Codebrekers:
http://www.uitgeverijelmar.nl/boek/gezocht-codebrekers-speurtocht-naar-hitlers-goud-en-diamanten-karl-hammer-9789038922263-uitgeverij-elmar/
Werd codebrekers.nl dan gesloten vanwege deze 'insinuaties en verwijten'? Nee, leren we op de site van die andere promoter van Indiana Brownie, EenVandaag - en meer bepaald op de pagina bij de reportage Raadsels rond de tranen van de wolf : 'Hammer wordt overspoeld met ideeën en oplossingen. Ook wordt getwijfeld aan de authenticiteit van de documenten. Deze twee zaken zorgen ervoor dat Hammer de Facebook-pagina sluit.' - Waarop de journalisten van EenVandaag niet de puur-journalistieke reflex opbrengen om een klein onderzoekje in te stellen naar de twijfels rond de authenticiteit van de documenten, maar een tweede publireportage maken voor de voormalige video-editor van AVRO.
3./ Dit brengt ons meteen bij de derde vraag, rond de authenticiteit van het document. Karl Hammer schermt met een team van deskundigen dat het document heeft bestudeerd, maar we krijgen niet één naam te horen en geen enkel verslag te lezen. In Reyers Laat verklaarde hij dat er een historicus tot dat team behoorde, maar ook Lieven Van Gils is niet geïnteresseerd in een naam. In de reportages van EenVandaag wordt Gerard Aalders opgevoerd, oud-onderzoeker van het Nederlands Instituut voor Oorlogs Documentatie NIOD, en internationaal dé expert op het gebied van het goud en de diamanten van de nazi's. Hij heeft De tranen van de wolf van een 'blurb' voorzien, die werd overgenomen voor Gezocht: Codebrekers:
'Het is aannemelijk dat de nazi-schatten nog altijd onaangeroerd op ontdekking liggen te wachten.’
Het ligt voor de hand dat Indiana Brownie het verhaal van Peter Schulz heeft laten doorlichten door deze historicus, de topexpert terzake, die hij bovendien een 'blurb' gevraagd heeft voor zijn boek. In het artikel in De Volkskrant lezen we dat Gerard Aalders werd geraadpleegd door Hammer 'als deskundige', en dat 'hem het document getoond' werd, waarna een zeer algemene uitspraak van de historicus volgt. Het valt ook op dat Indiana in het interview in Reyers Laat niet uitpakt met de autoriteit van Aalders, en dat ook niet doet in zijn boek. De topdeskundigen uit zijn team blijven naamloos. Dit is toch wel zeer merkwaardig, en het wordt nog merkwaardiger als we de regie en de montage van de publireportages van EenVandaag bekijken. Hierin wordt, net zoals in De Volkskrant, tenminste de schijn gewekt dat historicus Gerard Aalders het verhaal van Peter Schulz aan de toets van de historische kritiek heeft onderworpen. Al resulteert de aanpak bij de alerte kijker toch weer in argwaan, omdat de heer Aalders het opnieuw bij algemeenheden houdt, en omdat er niet doorgevraagd wordt naar zijn opinie over het eigenlijke verhaal van Schulz of de authenticiteit van het document.
Daarom hebben wij aan Gerard Aalders de vraag gesteld waar Bart Jungmann in De Volkskrant omheen schaatst en die door de reporters van EenVandaag blijkbaar niet gesteld mocht worden. Hij liet ons weten dat het boek van Hammer 'waar zou kunnen zijn (verborgen diamanten)', maar dat hij absoluut niet zegt 'dat de inhoud juist is': 'Ik doe geen enkele uitspraak over het boek zelf of het waarheidsgehalte van zijn tekst.' De heer Aalders voegt er nog aan toe dat hij 'nooit onderzoek naar die partituur gedaan' heeft; hij 'had daar ook geen zin in'. Waarbij de vraag rijst waarom EenVandaag dan geen historicus opvoert die wél onderzoek naar de partituur gedaan heeft en daar wél zin in had. En waarom EenVandaag en De Volkskrant deze toch wel cruciale informatie voor de nieuwsconsument verzwijgen. Of waarom EenVandaag de zin niet corrigeert waarin Indiana Brownie enkele gigantische historische blunders op rij begaat, door de nazi-kopstukken 'in mei 1945' in de Führerbunker te situeren, daar ook Himmler neer te poten, en zelfs Schwarz... die volgens zijn eigen verhaal in München zou hebben gezeten.
Hoe ernstig moeten we het 'waargebeurde' verhaal van Peter Schulz over het goud van de Reichsbank en de diamanten van Hitler nemen, als dat niet door externe bronnen wordt ondersteund, maar over de hele lijn wordt tegengesproken? Hoe historisch betrouwbaar is dit relaas over een code van Bormann, die bedoeld is voor Schwarz, die over het goud van de Reichsbank en de diamanten van Hitler zou handelen en die Werwolf als bestemming heeft, maar waarin met geen woord wordt gerept over een groot aantal essentiële historische feiten? Niet over de testamenten van Hitler bijvoorbeeld, niet over de vertrouwelingen die werden uitgestuurd om zijn zaakjes in orde te brengen, niet over de codeberichten van Bormann die opgenomen zijn in de Bradin Docs, niet over Otto Skorzeny die sinds begin 1945 aan het hoofd stond van Unternehmen Werwolf. En die zijn activiteiten ondermeer met goud van de Reichsbank na de oorlog gewoon heeft voortgezet onder de naam ODESSA. Het staat allemaal te lezen in De Hamer van Thor; in de boeken van Indiana Brownie is het vruchteloos speuren naar de feiten die zijn fictie tegenspreken.
ACT II
Met De tranen van de wolf loofden Schulz & Hammer 'in gezamenlijkheid' al 25.000 euro uit voor de oplossing, lezen we in De Volkskrant. 'Maar dat hebben we niet slim aangepakt destijds. Er was nauwelijks publiciteit.' En Bart Jungmann voelt zich niet journalistiek misbruikt binnen de toch al fel gehypete context van 12-12-12 die, volgens Indiana Brownie, behalve dat het 'zo'n mooie datum' is, voor de rest volstrekt geen verband houdt met het thema. Of toch wel? We komen het niet te weten, want mogelijk lichtjes irriterende vragen horen nu eenmaal niet thuis in een publireportage.
Hoe georkestreerd de publiciteitscampagne van Indiana Brownie en zijn uitgeverij Elmar verliep op 12-12-12, des te chaotischer gaat het er sinds eind 2013 aan toe, toen codebrekers.nl. gesloten werd. Omdat er niet verder gespecifieerde twijfel was ontstaan over de authenticiteit van het document, en nadat een codebreker het artikel uit Der Spiegel jaargang 1996 had opgeduikeld. Gisteren, 14 juni 2015, pakte uitgeverij Elmar nog steeds uit met het 'nieuwsbericht' Nazi Code blijft ongebroken, beloning verhoogd naar 25.000 dollar (screenshot in mijn bezit). Sinds vandaag evenwel verschijnt daar het bericht dat de pagina, helaas, niet meer bestaat:
http://www.uitgeverijelmar.nl/nieuws-van-uitgeverij-elmar/nazi-code-blijft-ongebroken-beloning-verhoogd-naar-25-000-dollar/
Op 26 februari 2015 stuurde ik al een mailtje naar Ton van Poelgeest van uitgeverij Elmar, die de publishing affairs van Indiana Brownie behartigt. Of ik nog in aanmerking kwam voor de beloning, want ik had de code gekraakt? 'Bedankt voor uw bericht,' zo luidde het antwoord, 'maar ik ben bang dat we u niet verder kunnen helpen. De termijn van de actie is ten einde, het voorstel is ingetrokken. We wensen u veel succes met uw speurtocht.'
En wat dan met het nieuwsje op de site van Elmar? Dat de code ongebroken blijft en de beloning werd verhoogd naar 25.000 dollar? Hoe zullen we zoiets noemen? Misleidende publiciteit? Consumentenbedrog? Hoewel wij voortdurend bleven verwijzen naar deze onaanvaardbare manier van communiceren met het publiek, vertikte uitgeverij Elmar het de leugenachtige reclameslogan weg te halen. Tot gisteren dus.
Aan de waarheid heeft Ton van Poelgeest blijkbaar ook een broertje dood, want aan Ignace Lepage (zie www.codebrekers.be) vertelt hij op 1 mei 2015 dat de beloning zeker geen grap is, en dat de condities op de website van Indiana Brownie te vinden zijn. Zeer vreemd, aangezien codebrekers.nl (zie boven) op de site van Elmar naar een pagina leidt die, helaas, niet bestaat. En ook omdat Lepage van Indiana al vernomen had dat die nu geen tijd heeft voor en geen zin heeft in schatten jagen of codes breken. Hij moet even aan de Zetel van Franciscus gaan schudden met een book that shook the Vatican nog voor het goed en wel gepubliceerd is. Brownie stuurde Lepage wel van het kastje naar de postbus van zijn Stichting Frieda, die overvol zat of niet bestond, en bood hem en passant nog het beheer van een nieuw te openen codebrekers.nl aan. Waarvoor Lepage feestelijk bedankte.
Wellicht onder druk van de deurwaarder die Ignace Lepage op Elmar afstuurde, verschijnen er dan uiteindelijk toch 'nieuwe voorwaarden' op de site van Indiana Brownie:
http://www.karlhammer.eu/books
Deze nemen, uiteraard opnieuw geheel toevallig, de publicatiedatum van De Hamer van Thor als deadline. Het is tevens de datum waarop Lepage beloofde zijn hele site www.codebrekers.be rond te krijgen. En het is uiteindelijk ook de datum waarop het artikel Schat aan verzinsels in De Morgen verschijnt, nadat De Hamer van Thor al iets eerder het licht heeft gezien. Vreemd genoeg is het bedrag op de site van Indiana Brownie ineens weer gereduceerd tot 12.000 euro, terwijl Elmar onverminderd blijft gaan voor 25.000 dollar. Als u hier nog een andere term voor kunt verzinnen dan volstrekt schaamteloos en arrogant Wie-Doet-Mij-Wat? boerenbedrog, verneem ik dat graag. Laten we het dus maar eufemistisch bij 'consumentenbedrog' houden.
Ook los van het feit dat Karl Hammer heel goed weet dat het breken van de code niet zal leiden tot het vinden van goud en diamanten (zie De Hamer van Thor en www.codebrekers.be) en dus ook nooit een bedrag zal moeten ophoesten, blijft dit je reinste desinformatie en misleidende publiciteit... waarover de media, die een open forum gaven aan de barnumcampagne van 12-12-12, uiteraard niet wensen te berichten. Want dit is geen nieuws. Blijkbaar zijn EenVandaag of De Volkskrant niet langer geïnteresseerd in feiten, maar alleen in fictie à la Indiana Brownie.
Lauterseekapelle Maria Königin, Mittenwald - 10/10/2014
ACT III
'Een grover staaltje geschiedvervalsing is amper denkbaar. Soms wordt dit gedaan omdat men gemakkelijk wil scoren en op het onderbuikgevoel van het publiek inspeelt. Op andere momenten wordt het gedaan om een verborgen agenda door te drukken of weer eens een miljoenenclaim ergens los te wrikken.'
Aan het woord is Indiana Brownie die hier op de laatste pagina van zijn boek Gezocht: Codebrekers insinueert - want hij noemt geen programma en geen datum van uitzending waarin een bepaalde uitspraak zou gedaan zijn - dat de VPRO zich ooit schuldig maakte aan geschiedvervalsing. Met de bewezen 'geschiedvervalsing' in het achterhoofd, die Indiana Brownie op zijn eigen website pleegt, en op zijn eigen geboortejaar, en daarbij denkend aan zijn dito activiteiten op Wikipedia onder diverse - ook al eens dubbelzinnige - nicknames, moet een mens extra voorzichtig te zijn.
Sinds wij op deze site de onthullingen begonnen te publiceren, hebben wij verscheidene tips, stukjes en brokjes informatie en ook een paar getuigenissen mogen ontvangen. Door een fan van Patrick Bernauw (ja, hij heeft er zo een stuk of wat) werden we er bijvoorbeeld op attent gemaakt dat Indiana Brownie plotseling niet langer geboren was in 1959, maar in 1969. Sommige personen contacteerden ons onder hun eigen naam; er kwamen echter ook tips van codebrekers die opereerden onder diverse schuilnamen (op de duur raakte ik de tel kwijt, Peter Groeneveld). En heel af en toe was er iets volstrekt anoniems bij.
Al heel snel kregen we in de gaten dat Indiana Brownie ons richting Tonihof en Antoniuskapel (Buckelwiesen) dirigeerde. We publiceerden op Rauna al in april 2015 onze stelling dat de kapel 'een dwaalspoor is, door Hammer uitgezet', en we hebben hier ook ruim aandacht aan geschonken in De Hamer van Thor. Misschien is de plek tijdens de laatste dagen van de oorlog en kort daarna wel gebruikt om tijdelijk een nazi schat te herbergen, maar die zal daar nù - en wellicht al sinds 1959 - niet meer te vinden zijn. Het is een bliksemafleider.
Indiana Brownie weigert te vertellen waarom hij zijn geboortejaar tot op zijn eigen website toe (en op vele andere plaatsen) heeft veranderd in 1969. We hebben een numerologische verklaring gesuggereerd. Maar het is ook mogelijk dat hij dit alleen maar gedaan heeft om de aandacht te trekken op één van beide data... en 1959 is nu eenmaal het bouwjaar van de Antoniuskapel. Mocht Brownie niet gaan knoeien zijn, het was niemand opgevallen.
We beschikken al een hele tijd over de foto van een postkaart (zie helemaal bovenaan dit bericht), die in het bezit is van een codebreker. De man heet eigenlijk Huub Kampen, maar noemt zich momenteel ook 'Mark Harlem'. Zijn Facebook-pagina onder die naam heeft hij opgevrolijkt met een schilderij van de Slag bij Poitiers. Hij verwijst zo naar Karel Martel, het icoon van extreemrechts, nog voor Jeroen De Preter in De Morgen het verband legde tussen een Hammer en een Martel. Mark Harlem is overigens een bekend anagram-pseudoniem van Karl Hammer, waaronder hij vooral op het forum van Graham Hancock actief is geweest, nog voor Satans Lied (2006) verscheen. Je kunt daarover alles lezen in De Hamer van Thor.
Toen Patrick Bernauw aan Huub Kampen vroeg of die wel toestemming had van het baasje om zich diens pseudoniem aan te meten, verdween Mark Harlem op slag van Facebook, om daar even later weer op te duiken met de boodschap dat het in orde was. Dié Huub Harlem dus liet onder codebrekers de bewuste postkaart circuleren waarop - bij wijze van nog maar eens een godsonmogelijk toeval - de namen Hammer en Tonihof en de datum 1959 elkaar ontmoeten binnen eenzelfde context. Het was een reden te meer om op onze hoede te zijn voor elke link die overduidelijk naar het Tonihof wees... en voor Huub Kampen, die al snel meer begaan was met het kraken van mijn pseudoniem dan met het breken van een code.
In De Hamer van Thor drukken wij het beeld af dat je ook terugvindt op het screenshot bij foto 2. Het lijkt een Arno Brekerachtige Arische Strijder met Irminsul. Volgens de webpagina van de Bergverfuehrer (26 april 2012) is de foto genomen in de Antoniuskapel van Mittenwald. De link werd anoniem bezorgd, en dat vond ik best wel link. Temeer omdat al gauw bleek dat het beeld ook voorkwam op een foto van de Maria Königin kapel aan de Lautersee, zij het wel dat de website waar we het aantroffen dateert van twee jaar later (zie foto 3). Het noopte ons geenszins om onze thesis te herzien: ik heb de code al gekraakt en op basis daarvan de Irminsul-Yggdrasil-Levensboom gevonden. Dat er een verband bestaat met deze Arno Brekerachtige is overduidelijk, omdat ie nu eenmaal lelies (lissen) in de armen houdt, die bovenaan de vorm van een Tau/Irminsul aannemen. Maar waar die Arno Brekerachtige zich op welk moment precies ophoudt in Mittenwald is voor onze thesis van nul en generlei belang.
In De Hamer van Thor heb ik evenwel een klein valstrikje gelegd, voor wie er ons in wilde laten stinken. Op pagina 241 plaats ik 'de Arische Strijder met Irminsul in de Antoniuskapel van de Buckelwiesen', afgaand op de linke link die mij werd bezorgd. Op pagina 243 verwijs ik echter uitdrukkelijk naar de lelie als symbool 'van de maagd Maria, zuiverheid en maagdelijkheid'... en zo ook naar de Maria Königin kapel. Mocht de Arno Brekerachtige met lelie alleen in de Antoniuskapel staan, zoals op de linke link wordt gesuggereerd, dan zou ze de zuiverheid van de Irminsul voorstellen.
Wie dus hardop verkondigt dat wij erin zijn gestonken, bewijst daarmee alleen dat hij - with a little help from Indiana Brownie? - gepoogd heeft ons op het verkeerde been te zetten en voluit voor de Antoniuskapel te doen gaan... Maar waarom zouden we? We wisten al dat het een dwaalspoor is, door Indiana uitgezet. Wie de code kraakt op het eerste niveau, zal geen goud en diamanten vinden... maar wordt naar de Antoniuskapel geleid, daarbij begeleid door de desinformatie van Brownie & Co. En we kunnen ons afvragen welke verborgen agenda hier achter schuilgaat, maar consumentenbedrog is het ongetwijfeld.
Wie de code kraakt op het tweede en diepere niveau, belandt echter aan de voet van de Irminsul-Yggdrasil-Levensboom. Opnieuw kunnen we ons afvragen welke bedoelingen hier achter zitten. En opnieuw is het een simpel feit dat ik 'm gevonden heb enkel en alleen door een grondige analyse van het document. Hoe ik dat heb gedaan, zal worden onthuld in het tweede boek in de reeks, Het Mysterie van Mittenwald. Tot spijt van wie het benijdt.
Overigens ben ik van mening dat EenVandaag, de VRT Nieuwsdienst en De Volkskrant hun verantwoordelijkheid moeten opnemen, en verslag uitbrengen over feiten in plaats van over de fictie van Indiana Brownie.
PS: En donderdag gaan we als vanouds nog even donderen! Hou deze pagina in de gaten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten