Klik op de foto voor een groter beeld
Van een ernstig nieuws- en actualiteitenmagazine mag men verwachten dat het enige terughoudendheid en kritische zin aan de dag legt, wanneer een lokale Dan Brown komt aanzetten met een sterk verhaal, op een fel gehypete datum die voor rest geen uitstaans lijkt te hebben met het verhaal zelf. Of is er wel een verband? Het zal de gerespecteerde journalisten van EenVandaag worst wezen: de vervelende vraag, naar de relevantie om precies dit verhaal op deze datum te brengen, wordt niet gesteld.
Nochtans zou dit niet meer of minder dan een fundamentele journalistieke reflex moeten zijn, aangezien het in wezen om een bisnummer gaat. Karl Hammer heeft over deze materie al eens een boek geschreven (De tranen van de wolf, 2007) en toen ook een oproep gedaan aan het grote publiek. Het boek en de in 2007 uitgeloofde beloning van 25.000 euro hebben niet de verhoopte stormloop op de boekhandel opgeleverd, zodat de onderzoeksjournalist de promotionele actie vijf jaar later nog eens overdoet. Hij brengt identiek hetzelfde boek uit onder een andere titel, Gezocht: Codebrekers, en ter gelegenheid van 12-12-12 lanceert hij opnieuw een beloning... zij het wel slechts van 12.000 euro.
Wat doet deze bijna-subliminale Tau/Irminsul in EenVandaag?
Screenshot van Ignace Lepage, www.codebrekers.be
Bij zowat iedereen met een gemiddelde portie gezond boerenverstand, gaan op dit moment 12 alarmbellen tegelijk af. Niet zo bij de journalisten van EenVandaag. Zij maken een reportage, waarin ze geen enkele kritische vraag of kanttekening maken bij de Indiana Brown Story die Karl Hammer opdist. De partituur en het verhaal errond zijn beide afkomstig van ene Peter Schulz. Hammer vermeldt in zijn boek in een paar regels dat de man mogelijk een nazi sympathisant kan zijn en dat hij niet voor een of ander donkerbruin karretje gespannen wil worden... en daar moet de lezer het mee stellen.
Heeft Hammer enig onderzoek gedaan naar deze Peter Schulz? We komen er niets over te weten. Als een Belgisch-Slowaakse jongedame, een industrieel ingenieur en een schrijver van historische faction thrillers de puur journalistieke reflex opbrengen om de naam Peter Schulz even te googelen, dan komen zij binnen de kortste keren uit bij een hele reeks artikel, o.a. verschenen in Der Spiegel (1996 en 2004), waaruit blijkt dat een virulent neonazi met die naam in de weer was met Werwolf terreurcellen (al dan niet in het kader van re-enactments).
En, sterker nog, dat deze Peter Schulz van de naoorlogse Werwolf cellen in contact stond met ene Karl Hammer, zijnde het pseudoniem en de 'strijdnaam' van o.a. Gary Lauck, de Führer van de Amerikaanse NSDAP/AO, die vanuit zijn hoofdkwartier in Lincoln, Nebraska allerlei neonazi propaganda distribueert in Europa.
En, om het plaatje compleet te maken, dat Karl Hammer pas in 2010 is gaan publiceren onder die naam, maar in 2006 zijn boek Satans Lied en in 2007 De tranen van de wolf nog uitbracht als Karl Hammer-Kaatee.
Vindt u, als gemiddelde nieuwsconsument, het nu de hoogste tijd om een paar vervelende vragen af te vuren op Karl Hammer? Niet zo de journalisten van EenVandaag. Als Karl Hammer beweert dat een heel team van experten in allerlei disciplines de partituur hebben geanalyseerd en onderzocht op haar authenticiteit, geeft hij geen enkele naam van welke expert dan ook en toont hij geen enkel rapport terzake. Deze voor een zelfverklaarde 'onderzoeksjournalist' toch wel cruciale bewijsstukken ontbreken ook volkomen in zijn boek. Als blijkt dat hij ze niet kan voorleggen op een eenvoudige en toch wel fundamentele journalistieke vraag, zou de Indiana Brown Story van Karl Hammer meteen ontmaskerd worden als fictie. Het is bijgevolg een vraag die, andermaal, niet gesteld wordt door de 'journalisten' van EenVandaag. Zij ontpoppen zich hiermee tot de waterdragers van Karl Hammer en geven een open forum aan welke verborgen agenda dan ook.
In de reportage doet Karl Hammer tussen 1'52 en 2'08 enkele opmerkelijke uitspraken: 'De pastoor (Otto dus) raakte in mei 1945 betrokken bij de Führerbunker, waar Bormann, Schwarz, Himmler... al die topfiguren zaten. En vandaar kreeg hij van Bormann... kreeg de aalmoezenier de opdracht... om een bepaald document mee te nemen.' - Het is geen journalist van EenVandaag die opmerkt dat er niet minder dan 4 historische blunders van formaat in deze ene zin zitten, het is een leraar elektriciteit en elektronica, codebreker Ignace Lepage.
Ten eerste pleegde Hitler op 30 april zelfmoord, en zat hij 'in mei 1945' dus niet meer in zijn Führerbunker. Ten tweede deed Bormann al op 2 mei een uitbraakpoging, nadat Goebbels en Krebs de dag voordien zelfmoord hadden gepleegd. Ten derde heeft Himmler daar nooit 'gezeten', en ten vierde zat Schwarz, ook in het fictieve verhaal van Hammer & Schulz, in München. En zou Bormann helemaal geen reden gehad hebben om een gecodeerde partituur voor Schwarz de bunker uit te smokkelen, als zij daar al samen waren.
Alsof dit alles nog niet erg genoeg is, wordt ook het vermoeden gewettigd dat nogal wat pittoreske beelden - met verborgen inhoud - aangeleverd, gemonteerd en/of bewerkt werden door Indiana Brown Hammer, die ooit als video-editor werkzaam is geweest voor AVRO. Ysa Pastora heeft een hele 'rebus' gemaakt met beelden die onmiskenbaar niet over een nazi schat van goud en diamanten gaan, maar over heel iets anders. Ignace Lepage heeft het werk afgemaakt door de Irminsul te ontdekken op de kogel bovenop de zuil waar Karl Hammer de sneeuw van afveegt (zie screenshot). Zoals in De Hamer van Thor wordt aangetoond, is de Tau/Irminsul zowat de handtekening van Hammer: in zijn leven en werk verwijst hij er voortdurend naar.
Is deze hallucinante nieuws- en actualiteitsgeschiedenis hiermee afgelopen? Bijlange niet. Op 12/12/12 krijgt Karl Hammer eenzelfde open forum in De Volkskrant/De Morgen en slaagt journalist Bart Jungmann erin alle hierboven opgesomde fundamentele journalistieke reflexen te vergeten, en geen enkele voor Indiana Brown Hammer vervelende vraag te stellen. 'Waarom komt u er nu mee naar buiten?' lijkt alleen maar een vervelende vraag. 'Is toch een mooie datum: 12-12-12?' antwoordt Hammer. 'We moeten lang wachten voor er weer zo'n datum komt.' - Een beetje journalist zou hieruit concluderen dat hij zich voor een of ander commercieel karretje heeft laten spannen, temeer omdat Indiana Brown Hammer zegt dat hij al eens eerder identiek hetzelfde boek onder een andere titel heeft gepubliceerd, en toen 25.000 euro heeft uitgeloofd: 'Maar dat hebben we niet slim aangepakt destijds. Er was nauwelijks publiciteit.' - Of hoe journalistiek hier wordt verward met een publireportage, waarin stekelige vragen niet aan de orde zijn. Maar ja, Hammer bakt het zo lekker Indiana Brown, nietwaar.
En zo mag mag Indiana Brownie ook ongestoord zijn verkoopspraatje komen houden in Reyers Laat. Hij insinueert dat hij er - in 2004 zo ongeveer - een jaar over gedaan zou hebben om te verifiëren welk vlees hij in de kuip had met zijn informant, Peter Schulz. Opnieuw slagen een voltallige redactie én Lieven Van Gils erin de vraag te negeren waarom hij dan geen personalia geeft over zijn Peter Schulz. Die zou immers makkelijk kunnen verward worden met de neonazi van Werwolf die in 2004-2005 weer volop in de belangstelling stond, met artikels in Der Spiegel en The Telegraph.
Een beetje onderzoeksjournalist had hier niet naast kunnen kijken, en uit voorzichtigheid zijn informant een schuilnaam gegeven, als die niet mocht verward worden met de neonazi Peter Schulz. Of er in een Lees Mij (zoals Hammers boek Gezocht: Codebrekers en zijn website er één heeft) op gewezen hebben dat zijn Peter Schulz niet dé Peter Schulz was van de verboden wapens, de neonazi propaganda, de Werwolf re-enactments, de oplichtingszaakjes met nazi reproducties en zo meer. Tegelijk zou een onderzoeksjournalist in zo'n Lees Mij van de gelegenheid gebruik gemaakt hebben, wanneer hij van Karl Hammer-Kaatee om welke reden dan ook toch transformeerde in Karl Hammer, om erop te wijzen dat hij niet dé Karl Hammer was. Je weet wel, de neonazi-strijdnaam die in één adem met deze Peter Schulz werd genoemd, als vertaler van onder meer een serie boekjes over SS-ideologie.
Maar niets van dat alles. Als Reyers Laat ook even onderzoeksjournalistje gaat spelen, is dat op de tune van Indiana Jones, zij het nu met Jef Neve aan de piano, die het wijsje van de partituur even mag spelen... Wie weet wat op die manier nog allemaal aan het licht gebracht wordt!... En zo wordt al wat zweemt naar min of meer ernstige journalistiek ingeruild voor... in het beste geval entertainment, of een stapje verder: voor de verborgen agenda van een 'onderzoeksjournalist' die erin slaagt zijn Browneske fictie te laten doorgaan voor Nieuwe Feiten. Waarna een collectief dat precies deze gang van zaken aanklaagt, door 'beroepsjournalisten' niet ernstig wordt genomen, en door EenVandaag tot zes maal toe vriendelijk wandelen gestuurd wordt.
Voor EenVandaag, dat toch al de volledige verantwoordelijkheid draagt voor deze commerciële hoax, volstaat één publireportage blijkbaar niet. Op 27 november 2013 komt het nieuws- en actualiteitenmagazine van AVRO nog eens terug op hetzelfde onderwerp, want na een jaar codebrekers.nl werd Hammer overspoeld met ideeën en oplossingen. "Ook wordt getwijfeld aan de authenticiteit van de documenten. Deze twee zaken zorgen ervoor dat Hammer de Facebook-pagina sluit,' lezen we op de website bij de reportage.
Over de twijfels die gerezen zijn, vernemen we niets in het nieuws- en actualiteitenmagazine. Het is ook geen aanleiding om een klein onderzoekje in te stellen naar de authenticiteit van het document, of naar de integriteit of beroepsernst van informant Peter Schulz en onderzoeksjournalist Karl Hammer, aan wie men nu een tweede reportage wijdt. Nochtans hebben wij uit zeer goede bron vernomen dat het sluiten van de Facebook-pagina te maken heeft met een artikel uit Der Spiegel (jaargang 1996) dat aan Karl Hammer werd bezorgd, en dat via een eenvoudige zoekopdracht door iedereen kan geraadpleegd worden op het web. Het artikel, weet je wel, waarin de link wordt gelegd tussen de naam Karl Hammer, een neonazi Peter Schulz en het extreemrechtse netwerk van de Amerikaan Gary Lauck, de NSDAP/AO, die o.a. de heroprichting bepleitte van Werwolf cellen in Europa.
In de reportage doet Karl Hammer een merkwaardige uitspraak: "Uit het verleden is bekend dat er in schilderijen en kunstwerken codes werden verborgen, met geometrische patronen en dat soort dingen. Fascinerend. Daar had ik nog niet eerder aan gedacht."
Hoe geloofwaardig klinkt dit, als men in rekening neemt dat De tranen van de wolf oorspronkelijk verscheen in 2007, en dat hij het jaar voordien Satans Lied had gepubliceerd, waarvan het onderwerp precies de codes zijn in schilderijen en kunstwerken, met geometrische patronen en dat soort dingen.
Als vooral deze EenVandaag publireportages één ding bewezen hebben, dan wel dit: het schandelijke failliet van een eerlijke journalistiek, die verslag uitbrengt over feiten en niet over de fictie van een ex-medewerker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten