Het valt op hoeveel niet terzake doende informatie
Hammer geeft over tal van onderwerpen in De tranen van de wolf/Gezocht Codebrekers, terwijl hij met geen woord rept over het
soort informatie dat er wél toe doet. In 1986 al publiceerde Wulf Schwarzwäller
onder de titel De miljoenen van Hitler bij
De Kern een ‘onthullende geschiedenis
van het fortuin dat Hitler wist te vergaren. Waar kwam het vandaan? Waar is het
gebleven?’ In de eerste 100 pagina’s van Hammers ‘true crime’ kom je beduidend
minder te weten over het onderwerp van zijn boek dan op 10 pagina’s Schwarzwäller.
(Klik op de foto's voor een groter beeld.)
In de vroege ochtenduren van 29 april 1945,
kort nadat hij met Eva Braun was getrouwd, dicteerde en ondertekende Hitler in
de bunker onder de Berlijnse rijkskanselarij zijn persoonlijke wilsbeschikking
([1]):
Wat
ik bezit, behoort – voorzover het althans waarde heeft – aan de partij. Zou
deze niet meer bestaan, dan de staat. Zou ook de staat vernietigd worden, dan
is een verdere beslissing van mij niet meer nodig.
Ik
heb mijn schilderijen in de door mij in de loop der jaren aangekochte
collecties nooit voor particuliere doeleinden verzameld, maar steeds alleen
voor de uitbreiding van een galerie in mijn thuisstad Linz aan de Donau. Dat
deze wilsbeschikking wordt uitgevoerd, is mijn vurigste wens. Tot
executeur-testamentair benoem ik mijn trouwste partijgenoot, Martin Bormann. Hij
heeft het recht om alle beslissingen definitief en rechtsgeldig te nemen. Het
is hem toegestaan om al hetgeen persoonlijke waarde als herinnering bezit, of
voor het voeren van een bescheiden burgerleven noodzakelijk is, apart te houden
voor mijn broers en zusters, evenals voor de moeder van mijn vrouw, en mijn hem
nauwkeurig bekende trouwe medewerkers en medewerksters, bovenal mijn oude
secretarissen, secretaresses, mevrouw Winter enzovoorts, die mij jarenlang door
hun werk gesteund hebben.
Ikzelf
en mijn echtgenote kiezen, om de schande van afzetting of capitulatie te
ontgaan, de dood. Het is onze wil dadelijk verbrand te worden op de plaats waar
ik het grootste deel van mijn dagelijks werk in de loop van een twaalfjarige
dienst aan mijn volk heb bewezen.
Executeur-testamentair Martin Bormann is
hoogstwaarschijnlijk omgekomen toen hij met een kopie van het testament op zak
door de Russische omsingeling van de rijkskanselarij probeerde te breken. En,
zo gaat Schwarzwäller verder:
Hitlers
multimiljoenen bestaan niet meer. Zijn vermogen dat hij de partij had
nagelaten, werd evenzeer in beslag genomen als zijn kunstschatten die in het
Huis van de Führer in München en in de zoutmijnen van Alt Aussee relatief
intact werden teruggevonden. Voorzover ze niet aan de oorspronkelijke eigenaars
werden teruggegeven, stonden ze tot 1951 onder trustbeheer van de Amerikaanse
bezettingsautoriteiten. Sedertdien worden alle vermogensbestanddelen beheerd
door de deelstaat, de ‘vrijstaat’ Beieren. Voor zijn bezit in Oostenrijk ligt
de beslissingsbevoegdheid in handen van de Oostenrijkse regering.
Het
reusachtig terrein op de Obersalzberg wordt eveneens beheerd door de deelstaat
Beieren. Vrijwel alles is intussen met de grond gelijk gemaakt. Van Hitlers
‘Berghof’ zijn alleen de omtrekken en het fundament nog zichtbaar. (…)
Ook
de circa 7 miljoen Mark aan royalty’s van Mein Kampf die in 1945 nog op de rekening van de uitgeverij-Eher voor Hitler
gereed lagen, werden als Nazivermogen in beslag genomen. Het land Beieren eist
ook voor de toekomst de auteursrechten van Hitlers geschriften en toespraken
voor zich op. Dat wordt echter betwist door Hitlers erfgenamen en hun
executeur-testamentair, de historicus prof. Werner Maser. De twist om het
auteursrecht is nog niet beslecht. Alleen het Instituut voor Nieuwe
Geschiedenis in Stuttgart heeft tot nog toe het auteursrecht van de erfgenamen
gedeeltelijk erkend. Bij de uitgave van een beperkte oplage van Hitlers Tweede
Boek in 1961 kregen de erfgenamen een
bedrag van 3000 DM.
Wie
zijn de erfgenamen? Wie zal ooit op de overblijfselen van Hitlers privévermogen
aanspraak kunnen maken?
Om
iets te kunnen erven moet de erflater om te beginnen officieel overleden zijn
verklaard. Hitler stierf op 30 april 1945 kort voor half vier ’s morgens op de
leeftijd van 56 jaar, samen met zijn echtgenote Eva, die 33 is geworden.
Dood
verklaard werd hij pas elf jaar nadien, op 25 oktober 1956. (…) Op 17 februari
1960 gaf het kantongerecht van München onder nummer 2994/48 een verklaring van
erfrecht af ‘in verband met de erfopvolging van Adolf Hitler’ – ‘volgens de op
30.4.1945 in Berlijn overleden rijkskanselier Adolf Hitler op grond van
testament na het ontvallen van de vorige erfgename, de NSDAP, voor Paula
Hitler.’
Zij
zou tweederde deel van het bezit erven. Elk zesde deel zou gaan naar halfbroer,
en halfzuster, Alois Hitler, en Angela Hammitsch, weduwe van Raubal, geboren
Hitler. Doch beiden waren al overleden. En Paula Hitler overleed op 1 juni 1960
zonder haar erfenis aanvaard te hebben. Op 25 oktober 1960 besliste het
kantongerecht van Berchtesgaden (…): ‘Erfgenamen van de op 1 juni 1960 in
Schönau overleden Paula Hitler zijn de broer-en-zuster-kinderen Elfriede
Hochegger, geboren Raubal, en Leo Raubal, ieder voor de helft.’
Erfgenamen
die nog niets hebben geërfd. En het is de vraag of ze er ooit iets van zullen
erven. Hitler zelf heeft een precedent voor zijn onteigening gesteld, door voor
het eerst in de civilisatiehistorie mensen brutaal en radicaal tot op hun
laatste cent te onteigenen – mensen die hem niets anders hadden gedaan dan van
een andere religie, een ander ‘ras’ te zijn. Vanuit dit oogpunt zou zijn eigen
onteigening in orde moeten zijn.
De laatste dagen van de Führer zijn door
diverse ooggetuigen en historici bijzonder gedetailleerd, haast van minuut tot
minuut, beschreven. Aangezien de Führer op 29 april 1945 Martin Bormann bij
testament heeft aangeduid als executeur-testamentair, is het moeilijk te
geloven dat Bormann geheel op eigen houtje en naar eigen inzichten een
bestemming heeft bedacht voor ‘het goud en de diamanten van Hitler’. Zoals het
ook moeilijk te geloven valt, dat Hitler in zijn testament met geen woord rept
over Werwolf, maar wel de partij vermeldt, waaraan hij al zijn bezittingen
nalaat. Zowel Hitler als Bormann waren trouwens geen grote liefhebbers van het hele Werwolf-idee, omdat het een nederlaag van het Derde Rijk impliceerde, en dit onderwerp tot op het allerlaatste moment taboe was, of gelijk stond met een executie wegens 'defaitisme'.
De facsimilés van de huwelijksacte, het privé
testament en het politiek testament van Hitler werden gepubliceerd door de Eisenhower Archives ([2])
en kunnen makkelijk geraadpleegd worden. Je hoeft er heus geen
onderzoeksjournalist voor te zijn. Het zou even geduurd hebben, voordat Adolf
Hitler en Eva Braun ertoe besloten gezamenlijk zelfmoord te plegen. Na de
huwelijksvoltrekking schijnt Hitler nog geregeld te hebben dat Eva na zijn dood
een jaarlijkse toelage zou krijgen. Maar uiteindelijk heeft zij vrijwillig voor
de dood gekozen, als een Walküre, zoals de nagelaten geschriften ons willen
doen geloven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten